Անուղղելին

Ես զբաղված եմ քո պակասները լրացընելով,

Արբունքահասիդ նորի՛ց ու նորի՜ց վերածընելով:

Ամենից առաջ` անունդ եմ փոխում. օտա՛ր մի անուն,

Իսկ ինքըդ` այնքան հա՜յ ու հարազա՛տ; Եվ չեմ հասկանում,

Թե այսքան տարի ինչպե՞ս ես եղել դեռ անչափահաս,

Եթե ես վաղո՜ւց սպասել եմ քեզ ա՛յս տեսքով ահա:

Հետո՝ ուզում եմ ուզածըս անես առանց իմ խոսքի:

Ուզում եմ նաև հանել մի առու մազերիդ հոսքից

Ու տանե՜լ-տանե՜լ, իմ տանջված-խանձված երեսին կապել:

Ուզում եմ նաև մատներիդ տեսքով նոր մոմեր թափել,

Այսինքն` լամպեր, որ պիտի լույս տան գիտե՞ս մենակ ում.

Լոկ սիրողների՜ն, և այն էլ միայն գողտրիկ սենյակում:

Եվ հոնքերիդ եմ կեռություն տալիս,

Ու սրունքներիդ` քիչ իլիկություն,

Մեջքըդ թողնում եմ այնպես, ինչպես կա,

Իսկ ամբողջ մարմնիդ` մի՜ քիչ լիքություն:

Փոխում եմ նաև... Շա՜տ բան եմ փոխում ու սրբագըրում.

Ավելին` ջնջում, պակաս-թերատին տալիս եմ լրում:

Շա՜տ բան եմ ուղղում, շատ ու շատ բան էլ դեռ ուղղե՛մ պիտի,

Բայց ձեռք չեմ տալիս ու ձեռք չեմ տալու... լոկ քո ժպիտին:

Ա՜խ այդ ժպիտը, այդ անուղղելի՛ն, որով ժպտալիս

Քո եղած-չեղած պակասներն ես դու մոռանալ տալիս...