Վիթխարի ժայռի կրծքի վրա նստած Գիշերում էր մի ոսկեգույն ամպիկ։ Վաղ առավոտյան ուրախ խաղալով, Նա դեպի երկինք սլացավ մեղմիկ. Բայց յուր թաց հետքը նա թողեց այնտեղ Ծեր ժայռի խորշում։ Կանգնած է տրտում Ժայռը միայնակ և լուռ, մտախոհ Նա անապատում արցունք է թափում...