Կօզա՛լ, մի՛ հագնիր կապուտ

Կօզա՛լ, մի՛ հագնիր կապուտ,
մի՛ խաղար ու տար թևերուդ․
Մի՛ գար ւ'ի դըռնովն անցնիր,
մի՛ ճօճար, կօզա՛լ, արևո՜ւդ․
Քո հարն ալ շատ վարձկ արեր,
շատ կարմունճ կապեր գետերուն․
Դուն ալ մէկ վարձկունք մ'արա,
պագ մը տուր դընչիդ մօտերուն։