Անդարձ գնացած

Ամպերն են իջնում բարձր քերծերից,
Թռչնակըս ինչո՞ւ այսքան ուշացավ,
Դողում է սիրտս մռայլ կասկածից,
Ու մութը քանի գնաց , թանձրացավ:
Եվ ճեղքելով ամպ ու մշուշ`
Անգղն եկավ` ճանկերն արյուն…

Ու մութը քանի գնաց, ծանրացավ,
Սիրտըս հուսաբեկ` լալիս է տխուր.
Իմ խողճ թռչնակս, արդյոք, ի՞նչ եղավ,
Վայում է քամին դաշտերում թափուր:
Եվ ճեղքելով մլարն ու մուժ`
Անգղն եկավ` կտուցն արյուն…

1903