Առաջին համբույր

Զմայլուն հայացքով նայում եմ, ինչպես
Գարնան վառ արփին պայծառ երկնքում
Ժըպտում է և, ջերմ սիրահարի պես,
Երկրին առաջին համբույրն է ղրկում։

Եվ լույս-համբույրից ա՛յնքան խանդավառ
Հուզված ցընցվում է նիրհուն բնություն.
Զարթնում ոգեշունչ նոր կյանքի համար
Եվ զգում իր մեջ մի նոր զորություն:

Հալչում են ձյուներ սարալանջերից
Արագ, անհամբեր վազում դես ու դեն.
Պարտված արևի հըզոր շողերից
Փախչում է ձըմեռն անզոր ու անզեն:

Եվ ես լսում եմ մերձակա ձորից
Ինչպես հորդացած անհանգիստ գետակ
Ազատ վըշշալո՜վ, դուրս եկած ափից,
Կարծես երգում է գարնան հաղթանակ:

Եվ սարալանջից սուրալով հողմիկ,
Գետակի սահուն երեսն է շոյում.
Մեղմ հուզում ջըրեր, օրորում ալիք,
Ու անուշ սուլում դալար ափերում։

Եվ նորաբողբոջ ծաղիկներ գարնան
Գետակի ափին գըրավիչ շարված,
Ժպտում են քընքո՜ւշ, բուրում դուրեկա՜ն,
Հենց նոր արևից լույս համբույր քաղած...

Զմայլուն հայացքով նայում եմ, ինչպես
Կյանքն է նորոգվում բընության կըրծքին.
Եվ ջերմ, հոգեթով օրհնում եմ ես քեզ,
Կենսաբեր գարնան համբո՜ւյրն առաջին։