Կոմիտաս

Շուշան սիրտըդ մաքառեց տարի-տարի
Կեանքիդ արեւ-օրերում.
Սուսուն-սէրըդ թափառեց արի-արի
Լանջիդ լուսին ձորերում։

Շըրթունքներըդ մանուշակ դալար-դալար
Սիրոյ գարուն զովանի,
Գանգուր հերըդ անուշակ գալար-գալար
Համբոյրներուն հովանի։

Սէրըդ սէր էր ծագեցաւ
Պատոյտ-պատոյտ դափնիների ճիւղերով,
Սիրտըդ սիրտ էր յագեցավ
Կապոյտ-կապոյտ բալասանի իւղերով։