Արևի ոսկին ինչո՞ւ է փակում
Արևի ոսկին ինչո՞ւ է փակում
Մեր աչքերը թաց
Երբ` կապույտ երազն արթնացած հոգում՝
Նայում ենք հանկարծ:
Երբ բաց ենք անում աչքերս` կապույտ,
Աստղային նիրհից,
Որ տեսնենք ոսկու ծիծաղը` անփույթ
Հղացած հրից:
Ինչո՞ւ է խոցում, ասեղի նման,
Ոսկին արևի
Մենավոր ժամին վերջի՜ն տրտմության`
Վերջի՜ն բարևի...