Արփենիկի ալբոմից

Դու չըգիտե՞ս՝
Ինչու եմ ես
Անբուժելի
Տըխուր էսպես։

Ինչ ունեի լավ ու պայծառ՝
Ընկա՜ն, հանգա՜ն մի-մի, մի-մի.
Օրորանս էլ՝ միակ, որ կար,
Արնոտ եղավ ու թըշնամի․․․

Դու չըգիտե՞ս՝

Ինչու եմ ձեզ
Քընարիս հետ
Գըրկել էսպես...

Մըթնեց հոգուս երկինքն անհուն,
Սիրտըս պատեց մեծ շափառուկ.

Մեռա՜ն, կորա՜ն շուրջս ու հեռուն,
Քընարս է լոկ մնացել... և դուք...