Ալեքսանդր Ծատուրյան

Հերի՛ք է որքան բախտը խաբուսիկ
Չքնաղ վարդերով սփռեց իմ ուղին.
Որքան ջերմ սիրո երանգներ գողտրիկ
Անհույս հուզեցին իմ մատաղ հոգին։

Նոցա ծաղկալից, անհոգ վայելքին
Ահա՛ տալիս եմ իմ վերջին բարև,
Եվ նոր ողջույնով փշալից կյանքին
Իմ երգն ու սիրտը բերում եմ պարգև։
1890