Ավետիք Իսահակյան

Մայրս տեսավ ինձ շա˜տ տխուր,
Շ˜ատ հուսահատ, մեկուսի.
Գիրկն առավ, սրտին կպա,
Ու լցվեցի, ու լացի:

Ա`խ, մերիկ ջան, մեկ նայե՛, տե՛ս,
Սիրտս խորունկ վերք ունի.
Ձեռքդ մեկ դի՛ր, - ա˜խ, չէ, ձեռդ
Անջնջելի կարնոտի:

Ա˜խ, մերի՛կ ջան, կուզեմ քնեմ,
Ա˜խր բալադ հոգնա˜ծ է.
Երկրի ծոցում հանգիստ քնեմ,
Բալադ անչ˜ափ հոգնա˜ծ է …

1894
Լայպցիգ