Ավետիք Իսահակյան

Հայրենիքես հեռացել եմ,
Խեղճ պանդուխտ եմ, տուն չունիմ,
Ազիզ մորես բաժանվել եմ,
Տըխուր – տըրտում, քուն չունիմ:

Սարեն կուգաք, նխշուն հավքե’ր,
Ա˜խ, իմ մորըս տեսել չեք.
Ծովեն կուգաք, մարմանդ հովե˜ր,
Ախըր բարև բերել չեք:

Հավք ու հովեր եկան կըշտիս,
Անձեն դիպան ու անցան.
Պապակ – սըրտիս, փափագ – սըրտիս
Անխոս դիպան ու անցա˜ն:

Ա˜խ, քո տեսքին, անուշ լեզվին
Կարոտցել եմ, մայրի’կ ջան.
Երնե˜կ, երնե˜կ, երազ լինիմ,
Թըռնիմ մոտըդ, մայրի’կ ջան:

Երբ քունըդ գա, լուռ գիշերով
Հոգիդ գըրկեմ, համբույր տամ.
Սըրտիդ կըպնիմ վառ կարոտով,
Լա’մ ու խընդա’մ մայրիկ ջան…

Սեպտեմբերի 8,
Դրեզդեն