Ավետիք Իսահակյան

Սիրուն մանկի’կ, ես գնում եմ, դու գալիս ես այս աշխարհ.
Ճշմարիտն ես փորձով գիտեմ ու խոսքերս մի’ մոռնար:

Կյանքն է ամպի փաղչող ստվեր, վայրկյանն է միշտ
իրական.
Բախտի կռանը կամքն է թեև, բայց դիպվածն է տիրական:

Զգացմունքն է գերիշխանը, խելքը` նրա լոկ ծառան.
Բայց դո’ւ խելքդ վրադ պահի’ր, ինչպես պողպատ կուռ
վահան:

Մի’ հավատար ստվերներին, հենվիի’ր միայն քեզ վրա,
Ատելու չափ սի’րիր մարդկանց, բայց լավություն միշտ արա:

Եվ լայն օրում թե’ ընկերներ, թե բարեկամ ճանաչի’ր.
Իսկ նեղ օրում ընկերների ո’չ որոնիր, ո’չ կանչիր:

Խաղերով լի այս աշխարհում խաղդ եթե տանուլ տաս,
Զվարթ եղի’ր, ու այդպիսով բախտի վրա կըխնդաս:

Անվախ ու վեհ ղեկդ վարե անծանոթին դեմ – դեմի.
Անզղջալի առաջ գնա’, ինչ որ լինի’, թո’ղ լինի:

Լսի’ր, տղա’ս, ինձ կթաղես անհայտ մի տեղ, աննշան,
Որ չիմանան, մարդիկ չգան` շիրմիս քարը գողանան:

1917
Ժընև