Ավետիք Իսահակյան

Է˜յ դու, ջահել, հպարտ հասակ,
Թռար ոսկի աստղի պես.
Քեզ հետ տարար երգեր ու սեր,
Տարար գարունն իմ սրտես:

Քար կըսեղմեմ սրտիս հիմա,
Կելնեմ սարերը լալու. –
Ա˜խ, լաց` ի˜նչքան, ի˜նչքան կուզես.
Անցածն էլ ետ չի գալու…

1905