Ավետիք Իսահակյան

Գագաթներին մով սարերի
Թափառեցի սերըս լալով.
Լացըս քամին զով սարերի
Լսեց, տարավ թևին տալով:

Ու լըսում եմ լուռ գիշերին
Լացըս հիմա ամենուրեք.
Միշտ ծեծում է դուռըդ քամին,
Բայց չես լըսում նրան երբեք…

1906
Ալեքսանդրապոլ