Ավետիք Իսահակյան

Գիշերն երազով, զօրը կարոտով`
Նազելի տեսքիդ մընացի անհաս.
Աշխարհը հարբեց քո անուշ հոտով,
Մենակ ես քեզնից մընացի անմաս:

Ա˜խ, գոնե տեղըդ վարդեր ուղարկի՛ր,
Համբուրեմ, դընեմ մարած աչքերիս.
Գոնե վարդերիդ փշերն ուղարկիր, -
Համբուրեմ, գըգվեմ սիրավառ սրտիս…

1904
Ալեքսանդրապոլ