Ավետիք Իսահակյան

Անհա'յտ, անորո'շ, անձև' տենչերով
Ձգտում է հոգիս հեռու', շատ հեռու՛.
Տխուր ու մռայլ, ինչպես մշուշ – ծով,
Խուլ հեծեծում է ափերի վրա,
Եվ ինչպես երազ - և' կա, և՛ չկա…

1897
Ալեքսանդրապոլ