Նար-Դոս

Վիթխարի ժայռի կրծքի վրա նստած
Գիշերում էր մի ոսկեգույն ամպիկ։
Վաղ առավոտյան ուրախ խաղալով,
Նա դեպի երկինք սլացավ մեղմիկ.
Բայց յուր թաց հետքը նա թողեց այնտեղ
Ծեր ժայռի խորշում։ Կանգնած է տրտում
Ժայռը միայնակ և լուռ, մտախոհ
Նա անապատում արցունք է թափում...

24 դեկտեմբ. 1885.