Աղքատներ
Ամառ, թե ձմեռ միշտ, ամեն անգամ
Դռնե դուռ ո՜րքան մարդիկ են շրջում,
Ամենքը տկար, նոթի, մերկանդամ,
Արցունքն աչքերին «հա՜ց, հա՜ց» են խնդրում։
Խե՜ղճ, թշվա՜ռ մարդիկ... Թեպետ ոչ մի օր
Չեք մեռնիլ այստեղ դուք նոթի, սոված,
Բայց ինչո՞ւ, ինչո՞ւ մարդը բանավոր
Պիտ' ապրե այդպես տկար, հալածված...
26 դեկտեմբ. 1885.