Yatuk Poem Յատուկ Պոէմ պոեմ

Վահան Տերյան

Անդարձություն

Շրջում եմ դարձյալ պուրակում այն հին
Աշնան թախծալի երգով օրորված,
Հողմը փռում է տերևներ դեղին,
Որպես հուշերըս երա՜զ ու մեռա՜ծ։

Մենակ եմ հիմա, և դու, ո՞վ գիտե,
Ո՞ր կողմերում ես ժպիտով անուշ
Նետում ծիծաղիդ կարկաչն արծաթե,
Վառում հայացքիդ դյութանքը քնքուշ…

Եվ գիտեմ, պիտի նորից հայտնվես,
Հիշես խոսքերը վաղուց մոռացված,
Հըրաշքին պիտի հավատամ և ես
Ու կրծքիդ դնեմ գլուխըս հոգնած…

Բայց երբե՛ք, երբե՛ք էլ չի վառվելու
Ցնորքըս մեռած, պատկերըդ հեռու…