Կալանավորներին

Ո՞վ է փողոցի անդորրը խլում
Եվ կոշտ երկաթի արագ հարումից
Օդում միալար ակկորդ արձակում․․․

Կալանավորնե՜ր․․․ Որպես ուրվական
Անցնում են ահա։ Հյուծված դեմքերից
Թախիծ է կաթում և շրթունքները
Լայն-լայն բաց արած ազատ օդ ծծում․․․

Եվ ծեր է մեկը, ալեզարդ գլխով,
Ծանր շղթայից կորացած, տրտում
Առաջ է գնում ու նրա հանգած
Պղտոր աչքերից արցունք է կաթում։

Մյուսը ջահել կատաղի դեմքով
Կրակ հայացքով շուրջն է դիտում
Ու կալանների սուր զրնգոցի հետ
Կատաղի սրտի վրեժը ժայթքում։

Երրորդը կին է․ խունացած շալը
Ձգած ուսերին․ բաց լայն ճակատին
Լուռ տանջանքների հետքն է երևում,
Ու զղջման զայրույթ խաղում աչերին․

Եվ փլփլում են մթության միջև
Պահապանների սևացած ջահեր,
Սև կյանքի մեղքեր հլու քաղելու
Սիբիր են քշում թե՛ ծեր, թե՛ ջահել․․․

Ո՞վ է փողոցի անդորրը խլում
Եվ կոշտ երկաթի արագ հարումից
Օդում միալար ակկորդ տարածում―
Կամ զուր տանջվողներ,
Կամ արնոտ ձեռքեր․․․