Դրամին աղոթքը

Խեղճերուն

Հողագունտիս կեղևին վրա տրտմածին
Թափառահած իմ ոտքերս քալեցին ՝
Եղբայրության տաքուկ շունչը փնտրելեն,
Ու ամեն տեղ իմ հեգ աչքերըս լալեն
Տեսան փարթամ մեծատունին դըրան քով
Աղքատ մայր մը՝ որ կը սպասեր արցունքով։

Ո՞վ ես, ուրեմն, թշվառության դու գործի՝
Դըրամ, որուն լուռ ցոլքին մեջ կ'արծարծի
Ճակատագիրը տառապող մարդկության։
Ըսե՛, քու կամքդ պիտի իշխե՞ հավիտյան,
Ու պատմե ինձ, պիտի ըլլա՞ն միշտ, ավա՜ղ,
Ըզքեզ լալով մեռնողները անսըվաղ։

Մարդն, առաջին այն մարդը, որ տենչավար
Պեղեց, խուզեց հողին արգանդը խավար,
Ու չարանենգ թաքստոցեդ դարավոր
Խըլեց զքեզ, հղկեց, մաքրեց փառավոր,
Այն մարդը, վա՜խ, Ժանտ ցոլքերուդ մեջ Ժպտուն
Չը նշմարե՞ց տխուր անկումը Մարդուն։

Տառապանքի, անհուսության որբեր խուլ
Կը խեղդըվին քար պատերու տակ խարխուլ,
Սովալըլուկ բյուր թշվառներ տրտմորեն
Իրենց նիհար ձեռքերը քեզ կ'երկարեն,
Ու տենդահար, փողոցին վրա, ամեն դի
Քանի՜ փոքրեր կան ՝ մայրազուրկ, անոթի։

Իջի՛ր, իջի՛ր խոնարհորեն, մեղմորեն,
Իջիր ոսկի սանդուխներուդ մատներեն՝
Թշվառության խշտյակներուն մեջ խոնավ,
Ուր քու ցոլքերըդ նըշուլած չեն բընավ.
Ցամքած շյուղեր բոլորը քեզ կը դառնան.
Իջի՛ր, իջի՛ր անձրևներու պես գարնան․․․