Պարույր Սևակ
Քրտնում եմ
Ես քրտնում եմ՝
Ինչպես որ նա, ինչպես որ դու.
Այստեղ մեր մեջ՝ արդեն ո՛չ մի տարբերություն:
Ես քրտնում եմ
Տաք քրտինքով՝
Տապի՜ց,
Տոթի՛ց,
Պաղ քրտինքով՝
Ե՛վ սարսափից,
Ե՛վ ամոթից:
Ես քրտնում եմ և ամոթից,
Երբ ես կուշտ եմ, դու՝ անոթի,
Երբ ես՝ սխալ, իսկ դու ճիշտ ես,
Երբ կարծեցյալ ծանըր վիշտըս
Քո վշտի դեմ լոկ փետուր է.
Մինչ կաթում է իմ կտուրը՝
Տանիք չունի տունըդ մի՛շտ էլ:
Տաք քրտինքն է հոգիս պատում,
Երբ ինձպեսին ինքս եմ դատում:
Ամաչում եմ իմ անտեղի կոշտությունից,
Իմ պատճառով խիստ խորացած գժտությունից,
Դիտավորյալ, ոչ թե անկեղծ հաշտությունից:
Ամաչում եմ ու քրտնում եմ այն ժամ նաև,
Երբ - լինում է - սիրտ չեմ անում
Իմ իսկ սրտի խորքը նայել,
Նայել - և ի՜նչ՝
Հանկարծ զգալ,
Որ չեմ սիրում, այլ խաղում եմ,
Որ չեմ աղում, այլ մաղում եմ,
Որ չեմ ատում, այլ պարզապես նախանձում եմ,
Եվ շոյում է մեղք գործածի թախանձումը,
Ու ստում եմ, թե իբըր ես հավատում եմ,
Չե՛մ հավատում - հավատացող ձևանո՜ւմ եմ...
Սակայն կյանքում շա՛տ ավելի ես քրտնում եմ ուրիշի՜ տեղ,
Թեպետ գուցե չի երևում իմ քրտինքի աղի շիթը:
Ուրիշի՛ տեղ,
Երբ որ մի բան մտածում են,
Բայց ասում են բոլորովին ուրի՜շ մի բան
Եվ չեն զգում, որ այդպես է հասնում ահա
Ա՛յն դանակի բթացումը,
Որով մարդիկ այգու նման կյանքն են էտում:
Ուրիշի՛ տեղ,
Երբ նրանք չեն կշռադատում -
Կատարում են լոկ հրաման,
Ասես ուսին գլո՛ւխ չունեն,
Այլ շուռ տված մի ջրամա՜ն...
Ես քրտնում եմ ուրիշի՛ տեղ,
Երբ որ նրանք իրենց ուժը...
Բայց այս մասին՝ ուրի՛շ անգամ,-
Չէ՞ որ ինձ պես անզգույշը...
Իմ այս վախկոտ-զգուշավոր մտքի համար՝
Ես քրտնում եմ նաև հիմա
Եվ մտածում,
Թե ինչի՞ց է քրտնում մարդը:
Ի՞նչ եք կարծում:
Ինձ թվում է՝
Ա՛յն պատճառով
Եվ այնժամ է քրտնում մարդը,
Երբ որ օդը պակասում է:
Ձեզ թվում է,
Թե ամոթի կամ սարսափի զգացումը
Իմ ասածին հակասո՞ւմ է...
04, 17.VI.1957թ.
Մոսկվա
Հավանել
Պահպանել
Ուզում եմ կարդալ
Դարձիր առաջին մեկնաբանողը
Յատուկ Երաժշտություն
Ալեքսանդր Սպենդիարյան
Էնզելի
Պառակտված անհատականություն
Խաղա առցանց
