Անվերնագիր 6

Խաղա՜ղ-խաղա՜ղ իրիկունն էր ողջը պատում,

Դրսում մութն էր իջնում խաղաղ:

Սիրում էի ձեր տան բակում խաղալ «տուն-տուն»,

Միայն քեզ հե՜տ, քեզ հե՜տ խաղալ:

Աստղերն էին ելնում մեկ-մեկ, լուսինն արծաթ

Լեռան ժայռոտ պռունգին էր հոգնած նստում:

Մութը՝ լուսնից հալածվելով՝ իջնում էր ցած,

Բայց զո՛ւր էին, իզո՜ւր էին կանչում մեզ տուն:

Վառվում էին ճրագները մեկ-մեկ գյուղում,

Շներն էին մեկ-մեկ տալիս լուսնահաչի:

Ես չեմ հիշում՝ ինչպե՞ս էինք մթնում խաղում,

Բայց զո՛ւր էին, իզո՜ւր էին կանչում հացի:

Ինձ մի մթին իրիկուն է կարծես պատում.

Մոռացել եմ, ես չեմ հիշում շատ բան հիմա,

Բայց հիշում եմ՝ սիրում էի խաղալ «տուն-տուն»,

Միայն քեզ հետ՝ ձեր տան բակում, մեր տան դիմաց: