Անվերնագիր 10

Ես գիտեի, որ դա չէր կարելի.

Կծեծեր մայրս, եթե իմանար...

Դու, նստած բակի սալաքարերին,

Գուլպա ես գործում եղբորդ համար:

Իսկ եղբայրդ ու ես «տափուկ» ենք խաղում՝

Հոգնած քարտեզից, թիվ ու գծերից:

Եվ ես՝ հաղթողս ցանկացած խաղում,

Ես՝ ճանաչվածս նույնիսկ մեծերից,

Պարտվո՜ւմ եմ այսօր, ես ամեն անգամ

Տանուլ եմ տալիս ու... չեմ ամաչում,

Եղբայրդ էլ, պա՛րզ է, խնդում է քահ-քահ

Եվ ամեն անգամ ինձ կույր է կոչում:

Ես կո՞ւյր... Կո՜ւյր էի մինչև այդ կյանքում

Ու բացվել էին աչքերըս արդեն.

Գարնան գիժ քամին, քեզանից թաքուն,

Քո կուրծքն էր բացում ու փակում իմ դեմ:

Ես գիտեի, որ դա չէր կարելի,

Բայց նայո՜ւմ էի - կո՛ւյր չէի արդեն:

Այդ կյանքն էր բացվում իմ դեմ, սիրելի՛ս,

Եվ արժե՜ր խաղում կույր լինել, պարտվել...