Պարույր Սևակ
Ամենից առաջ ես հայր եմ
Երբ անլուսընկա ու պարզ երկնքում
Աստղաբներ են երևում նորից`
Բնակալներով իրենց հատ ու կենտ
Կամ թխսկան հայցող ձվակույտերով,
Երբ իր սև կաթով գիշերը բարի
Շեկ լուսաբացն է մայրաբար սնում,-
Կրկին խոսում է հայրությունն իմ մեջ:
Աշխարհի բոլո՜ր որբ մանուկներին
Որդեգըրելու այն միտքը կպչուն,
Որ սոսնձվել է իմ հիմար սրտին
Ու դարձել նրա թաղանթը երկրորդ,
Այդ միտքը նորի'ց-կրկի'ն-վերըստի'ն
Ճչում է իմ փակ երակների մեջ:
Ուզում եմ, որ ինձ «հայրիկ ջա՜ն» կանչեն
Աշխարհի բոլո՜ր-բոլո՜ր ծայրերից:
Ուզում եմ, որ գան,
Թղթերս խառնեն,
Քաշեն մազերըս,
Նստեն ծնկներիս,
Պաչպչվենք ամուր,
Եվ պարզ նկատեմ
Իմ իսկ սեփական նմանությունը
Բոլորի՜ դեմքին,
Շարժուձևի մեջ-
Շեկ լինեն թե թուխ,
Աղջիկ թե տղա...
Ես կասկած չունեմ,
Որ եթե հանկարծ գա մի հարցասեր
Եվ ինձ` քնածիս,
Ինչպես որ հարկն է դեռ չարթնացըրած`
Հարց տա.
_Ի՞նչ ես դու ամենից առաջ,-
Ես կասկած չունեմ,
Որ դեռ չզարթնած,
Դեռ քունը գլխիս.
-Ամենից առաջ ես հա՜յր եմ, - կասեմ....
19.XII.1959
Թիֆլիս
Հավանել
Պահպանել
Ուզում եմ կարդալ
Դարձիր առաջին մեկնաբանողը
Յատուկ Երաժշտություն
Արամ Խաչատրյան
Դիմակահանդես - Վալս
Տխուր վերադարձ (ոչ ոք չի սպասում)
Խաղա առցանց
