Թատրոնի չարդախում

Վարդուհի:Վույ քա, ջեր օչով չի եկե՞լ։ (Տալիս է հովանոցն ու դերը ամուսնուն, որպեսզի վերարկուի կոհակները բաց անի): Էս ի՞նչ շոգ է այստեղ։ Քա, էս ո՞րտեղ են մնացել...

Սցենարիուս:Այսօր հրավիրված էին Արշակի մոտ խաշի․․․Երևի քեֆով են։

Վարդուհի:Էլի խաշ... վույ, գետինը պատռվի... բարիկենդան ու խա՜շ...

Հուշարար:Բլինի էլ կա՝ խավիարով...

Գուլազյան:Ֆի, բլինի ես չեմ սիրում․․․ (Երեսը դարձնում է ու սկսում է իր ամուսնու հետ):

Ռշտունի:(Ներս է մտնում գլխարկը աչքերին քաշած, ծխախոտը ձեռքին, օձիքը վերև բարձրացրած): Позвольте, господа, где это хашь и блины?

Վարդուհի:Оо, Ռշտունի՞, шյդ դո՞ւ ես․․․ Ո՞րտեղից եկար։ Հա, վույ քա Բաքվից։ Սեզոնը ո՞նց վերջացավ։ (Ձեռքով ծածկելով բերանը): Հա, ղորդ քա, սեզոնը չվերջացած վզակոթներիդ տվեցին․ այ գետինը պատռվի ու ձեր բաքվեցիներին․․․

Ռշտունի:Жиды нефтяные растреклятые (Մոտենում է հուշարարին): Ծխախոտ ունե՞ս․․․

Հուշարար:(Կարճատես է: Շտապով հանում է ծխախոտի տուփը և առաջարկում է Վարդուհուն): Համեցեք․․․

Վարդուհի:Վույ քա, բա ես Ռշտունի՞ն եմ․․․

Հուշարար:Ներողություն։ (Առաջարկում է Գուլազյանին): Համեցեք․․․

Ռշտունի:(Անհամբեր): Դե տուր էստեղ․․․ (Վերցնում է ծխախոտ, ձեռի հանգածը հատակը ձգելով ու ոտքով տրորելով, հետո թքում է հատակի վրա): А то, ցերեկով ձեր բուֆետը բա՞ց է։

Հուշարար: Ինչի՞դ է հարկավոր։

Ռշտունի:Համենայն դեպս․․․ պետք է իմանալ где раки зимуют: (Ուժգին ծխելով, անցնում է մի կողմ և սկսում անցուդարձ անել, մերթ ընդ մերթ մռայլ տրագիկական հայացքներ ձգելով ընկերների վրա):

Աղայան:(Ներս է մտնում կուրծքը դուրս ցցած, բեղերի ծայրերը բարակ սրած: Բարկացած է): Խայտառակություն, կատարյալ խայտառակություն․․․ Բենեֆիս են տալիս մեր անունով, անուններս չեն ուզում աֆիշաներում տպել․․․ Սապրիստի․․․ Դա ուղղակի անպատվություն է․․․ ես թույլ չեմ տալ ինձ անպատվել․․․ Քսանուհինգ տարի բեմին ծառայես, և անունդ չտպեն․․․ Սակրամենտո․․․

Վարդուհի:Էլի ի՞նչ է տաքացել... էն սառը ջրով գրաֆինը իրեն տվեք, քա՜...

Աղայան:Քեզ ի՞նչ.., դու խոմ քո բենեֆիսն ստացար...

Վարդուհի: (Վեր թռչելով): Էդ ի՜նչ է, քա... վո՜ւյ գետինը պանա... էս ազիզ օրերին մի գլուխ շաքարի փող էլ չգոյացավ...

Աղայան:Բանը նյութականը չէ... թքել եմ փողի վրա... այստեղ պատվի խնդիր կա, հասկանո՞ւմ եք, պատվի։

Ռշտունի:Այդ ինչի՞ վրա ես թքում... բարեկամ․․․ Պաժալստա, այդպիսի սխալներ չանես... փողը հարկավոր կգա։

Աղայան:Պատիվ, պարոններ, պատիվը... (բեղերը ներվային սրելով, սկսում է բարկացած անցուդարձ անել:

Այդ միջոցին թատրոնական ծառաները չարդախի տակ ինչ որ աղմուկ են բարձրացնում):

Վարդուհի:(Վեր թռչելով): Էդ ի՜նչ է քա... վո՜ւյ գետինը պատռվի ու դևեր գնաք... հենց իմացա մկներ էին... (Ամուսնուն) մի ստաքան ջուր։ (Ամուսինն իսկույն խոնարհությամբ կատարում է հրամանը):

Նույնը և Մայսուրյաններ։ Ներս են մտնում տիկինը ձեռները մուֆտի մեջ դրած, երեսին ինչ֊որ հեգնական ժպիտ, պարոնը ձեռները գրպանում, գլուխը մի փոքր առաջ ցցած.
Տիկ. Մայսուրյան:Что за безобразие!... Չորս ժամին պործ են նշանակել, ինչո՜ւ չէին գալիս... (Սկսում է ուսերը ներվային շարժել և աչերն արաց-արագ բաց ու խուփ անել):

Պարոն Մայսուրյան:(Ցածր ձայնով): Նու, Օլյա, имей терпение։ Ով գիտե, մարդիկ են, ի՞նչ է պատահել...

Ռշտունի:(Քթի տակ): Трескаются, вот ինչ է պատահել, իսկ ես... (թքում է հատակի վրա և քայլերն արագացնում):

Ահա չորրորդ օին է բուֆետի երես չեմ տեսել...

Աղայան:(Անկյունում): Պատիվս, պարոն, պատիվս․․․

Ռշտունի:Կակոյ տամ պատիվ, այստեղ քաղցած ղկոտում ենք, դա էլ «պատիվս, պատիվս»․․․ (Մոտենում է տիկին

Մայսուրյանին) Հարգանքներս․․․ (Բարևում է) թույլ տվեք հարցնել, Օֆելյայի դերը ո՞վ է խաղում։

Մասուրյան։Ես․․․

Ռշատունի:Չի՞ կարելի, որ ինձ տաք այդ դերը․․․

Մայսուրյան:(Ծիծաղելով): Աա, դուք էլ եք ծաղրում տիկին Սիրանույշին․․․ Նա գին է, բայց շատ դղամարդերից լավ է խաղում, могу вас уверить.

Ռշտունի:Ոչ, դրա համար չեմ ասում․․․ Ես ուզում եմ խեղդվել գետում, Օֆելյայի դերը խիստ հարմար է դրա համար։

Մասուրյան:Խեղդվե՞լ․․․ Ինչո՞ւ Կասպից ծովում չխեղդվեցիք։

Ռշտունի:Այնտեղ ջուրն աղի է։

Աղայան:(Անկյունում տիկ. Ազնիվին): Ես հաշիվ կպահանջեմ․․․

Տիկ. Ազնիվ:Քսանուհինգ մարդու մի բենեֆիս․․․ Որքան հաշվում եմ, ինձ տասնմեկ ռուբլի ու 30 կոպեկ ավելի չի հասնում... Երևելի բենեֆիս է, ինչ ասել կուզի․․․ Եթե ամբողջ ձմեռը գուլպաներ հյուսեի, էլի ավելի կստանայի․․․

Աղայան:Բայց դուք իրավունք չունեք խոսելու, ես ունեմ, ես քսանուհինգ տարի է․․․ (Շարունակում է ցածր ձայնով)։

Նույնք և տիկ․ Մելիքյան, պ․ պ․ Աբելյան, Պետրոսյան, Տեր-Դավթյան, Հարությունյան, Մամիկոնյան ներս են մտնում․ Մելիքյանը վզովը աղվեսի մորթի գցած, ձեռները մուտքի մեջ։ Աբելյանը աջ ուսը բարձրացրած և գդակը գագաթին քաշած, Պետրոսյանը փորը ցցած, բղկոց տալով, Հարությունյանը բեղերը սրելով, Տեր-Դավթյանը աչքերը ճպճպացնելով, Մամիկոնյանը «Գեյշայից» ինչ֊որ կտոր երգելով։

Պետրոսյան:Տիկիններ և պարոններ, բեմն ազատեցեք, փորձն սկսվում է։

Աբելյան:(Բարևելով)։ Երեկ էլի մի հարյուր ռուբլի խփեցի կլուբում...

Հարությունյան:Դարձյալ մի փլավ ուրեմն...

Մամիկոնյան:Ջանկինա, ջանկինա, ջան, ջան, ջան...

Ռշտունի:Թույլ տվեք հարցնել, սեզոնից հետո ի՞նչ պիտի անենք...

Տիկ. Մելիքյան:Գավառները կգնանք, պարոններ, գավառները...

Պետրոսյան:Ես ոչ մի տեղ չեմ գնալու։ Թքել եմ... Բավական է, որքան հարստահարվեցի։ Ես գնում եմ Մոսկվա... Արդեն Կորշից հրավեր եմ ստացել... Ամսական երեք հարյուր ռուբլի և բենեֆիս... Հայերը չեն գնահատում, եղբայր, խոմ զոռի բան չէ․․․

Պ. Մայսուրյան:Էլի գնաց...

Աբելյան:Ես դրա հետ համաձայն չեմ... Հայերը գնահատում են իհարկե ոչ այնպես, ինչպես եվրոպացիները, բայց գնահատում են... Այ, օրինակ, Յագոր, հենց ես ու դու... Տարեկան մենք ամենաքիչը երեք հազար ռուբլի ենք վաստակում, քի՞չ է։

Ռշտունի:Այո, ես ու դու, это хорошо сказано, իսկ մենք, մեծամասնությունս... զկռտում ենք քաղցած` ինչպես մկները աղի ամբարում․․․

Աբելյան:Այնուամենայնիվ, դու ինքդ հենց գուցե այնքան ես վաստակում, որքան մի հայ գրող... իսկ մեր վաստակածի չափ դեռ ոչ մի առաջնակարգ հայ հեղինակ չէ վաստակել...

Հուշարար:Այդ ճիշտ է․․․

Հարությունյան:Ճիշտ լինելը ճիշտ է, բայց և այնպես ես կկամենայի քաղցած հեղինակ լինել, քան կուշտ դերասան... թող ես մեռնելիս դամբանախոսս ասեր. «Դարձյալ մի զոհ», միայն թե չմոռացվեի Ադամյանի պես... (Խոսակցությունն ընդհատվում է, որովհետև Մամիկոնյանը, Միրզոյանի և Անդրանիկի ձեռքերից բռնելով, սկսում է պարզել, երգելով). «Նագասակի, Եոկագամա, ջանկինա, ջան... ջան»...

Աբելյան:(Մատների ծայրերով բոթելով Պետրոսյանի փորը): Անուշնե՜ր։

Պետրոսյան:(Ցնցվելով և հեռու ոստնելով): Արշակ ջան, արտալան դեռ վզիդ է․․․

Հարությունյան:Ջուխտ աչքիս վրա։

Աբելյան:(Աջ ուսը բարձրացնելով): Շուտ արեք, փորձը սկսեցեք. կլուբ պիտի գնամ... (երկու ուսերն էլ բարձրացնելով, ծիծաղում է):

Մամիկոնյան:(Շարունակ պարում է Միրզոյանի և Անդրանիկի հետ): Ջանկինա, ջան։

Ստեփանյան:(Ներս է մտնում գլուխը մի ահագին սփռոցով փաթաթած: Նրա երեսի ու ճակատի վրա երևում են կապույտ բծեր): Բարաջողում։

Ամենքը միաձայն: Օհո․ բարով, բարով։ Այդ ի՞նչ է պատահել, հիվա՛նդ ես...

Աբելյան:(Կամացուկ): Տմբզել են...

Ստեփանյան:(Աչքերը պսպղացնելով): Ի՞նչ, ո՞ւմ են տմբզել․․․

Դուելից եմ գալիս ուղղակի․․․

Ամենքը:Դուե՞լ․․․ ինչո՞ւ, ո՞ւմ հետ, ո՞րտեղ․․․

Ստեփանյան:Թե ինչո՞ւ շերշե լա ֆամ, ո՞ւմ հետ այդ պատմության գաղտնիքն է, թե ո՞րտեղ Բաքվի վակզալում։

Ռշտունի:Բայց ովքե՞ր էին սեկունդանտներդ։

Ստեփանյան:Սկզբում Արմենյանին հրավիրեցի, բայց նա իսկույն ջերմուտենդ ստացավ, փախավ տուն։ Հետո հրավիրեցի վակզալի ստորոժին և մի բեռնակիր։

Պետրոսյան:Ինչո՞վ կռվեցիր․․․

Ստեփանյան։Հակառակորդս մուշտիով, ես՝ մահակով․․․

Հարությունյան:Ախար ինչո՞ւ, պատճա՞ռը․․․

Ստեփանյան:Պատիվս վիրավորված էր․․․

Աղայան։(Առաջ թռչելով)։ Այո, պատիվս վիրավորված է, պատիվս․․․ ես չեմ թույլ տալ․․․

Ղազարյան:Միթե վարչությունը երկա՞ր պիտի պահի ինձ այս տարտամ վիճակի մեջ։ Ռոճիկս դեռ չի որոշել։ Վերջապես, չգիտեմ հաստատ ընդունված եմ հուշարար, թե՞ ոչ:

Անդրանիկ:Տիրացյանի գալուց հետո հարցը փոխվեց։ Դերասանները նրան են ուզում։ Նա փորձված է։ Իսկ ձեզ մտադիր են առաջարկել արտագրողի պաշտոն:

Ղազարյան:Ի՞նչ արտագրող, ե՞ս... Ախ, Ատրպատական. (Քիթը խնչում է):

Ներս են մտնում Աղյանը, թատրոնական ծառա Գեորգին և ինլ-որ երիտասարդ՝ սեմինարիստի շապիկով ու գդակով: Վերջինս անմիջապես գդակը քաշ է անում պատին և պատրաստվում։

Գեորգի:(Կռնատակին, գրպաններում և ձեռներում զանազան փաթեթներ: Խոսում է մերթ ռուսերեն, մերթ վրացերեն): Օհ, հոգնել եմ շան պես։

Անդրանիկ:(Հետաքրքրված մոտենում ու նայում է փաթեթները): Այդ ի՞նչ է։

Գեորգի:(Փաթեթները մեկ-մեկ դնում է սեղանի վրա): Այս թթու դրած տաքդեղ է, այս էլ կորկոտի ցորեն, Աբելյանի համար։ Այս գեղարքունի է Պետրոսյանի համար, այս էլ պիրաժոկներ տիկ. Ավետյանի համար, այս էլ մախորկա Ռշտունու համար։ Է՜հ. ամենքն էլ ինձ են հրամայում իրանց գործերը կատարել։ Ամբողջ օրը փողոցները չափչփում եմ։ Սուլի ամա միվիդա...

Ազյան:(Փաթեթների շուրջը հոտոտելով): Պա՛չո, այդ պիրաժոկից մի հատ տուր ինձ։

Գեորգի:(Հրելով նրան): Ծադի՛, պատարա մասխարա։

Ղազարյան:(Առանձին): Ի՞նչ կոպտություն բարք ու վարքի։ (Մոտենում է սեմինարիստի շապկով երիտասարդին): Ներեցեք, պարոն, ես տեսնում եմ, որ դուք ամենից առաջ գալիս եք և ամենից ուշ գնում։ Ներեցեք, ձեր պաշտոնը ի՞նչ է։

Երիտասարդ:- Ցանկություն որևէ պաշտոն գտնելու թատրոնում։

Ղազարյան:Բաս շատ արդյունավետ պաշտոն է։
(Քիթը խնչում է):

Գալիս են Ազայան, Ռշտունի և կես-դերասան Տիրացյան:

Ռշտունի:Здесь я чую запах с՛едобного (Մոտենում է փաթեթներին):

Գեորգի:(Արագությամբ փաթեթները խլելով սեղանի վրայից): Արշաիձլեբա, ղմերթմանի...

Ռշտունի:(Ակնոցի տակից բարեմիտ ժպտալով): А хотелось бы... (Կարծելով, որ բեղերը տեղն են, մատները մոտեցնում է սափրած շրթունքներին, որ ոլորի):

Աղայան:(Մի ձեռը դնելով Ռշտունու ուսի վրա: Մյուսով սրում է առանց այն ևս սրված բեղերը): Մի՛ նեղանար, բարեկամ, էս է շուտով հոբելյանս կկատարեն. կհարստանամ, հետո մենք...

Ամենքը:Հոբելյա՞ն, այդ ի՞նչ հոբելյան է։

Անդրանիկ:(Ուսի վրայով): Քսանհունգամյա գործունեության։ Ի՞նչ եք կարծում, հարկավո՞ր է, թե չէ կատարել։

Աղյան:(Դրական եղանակով): Իհարկե, պետք է կատարել։

Ամենքը:Վարչությունը պարտավոր է:

Ռշտունի:Ну их վարչություն։

Տիրացյան:(Ժպտալով և գլխիկն այնպես դեսուդեն պտտեցնելով, որ կարծես այն զսպանակի վրա է տեղավորված): Մաթևո՛ս, մեզի ալ բան կհասնի՞ այդ հոբելյանեն։

Աղայան:Բոլորիդ կհասնի, բոլորիդ։

Տիրացյան: Ես ալ Ալգեստս կտամ ներկայացնելու քո հոբելյանին։ Ջանմ, ես այդքան ընտիր պիեսներ կթարգմանեմ, հեչ մեկը չեն ներկայացներ։ Աստված փրկի ու ազատի դահա փորձանքներն. (Կարծելով, թե սրախոսեց, ինքն ամենից առաջ է ծիծաղում շիթ-շիթ» ընդերքը ցույց տալով):

Ղազարյան․(Ոտից գլուխ չափում է նրան աչքերով): Պարո՛ն, դուք տաճկահա՞յ եք։

Տիրացյան․Կըսեն։

Ղազարյան․(Նենգամիտ): Իսկույն երևում է։

Տիրացյան․Բարբառե՞ս։

Ղազարյան․Ոչ, բարբառիդ բովանդակութենեն։

Տիրացյան․Ի՞նչ կըսեք, ախպարիկս։ (Կարծում է, թե սրախոսեց, ծիծաղում է շիթ-շիթ):

Ղազարյան․Ան կըսեմ, որ ձեր մեջ աղը քիչ մը կպակասե։

Աղայան․(Բոլորովին չկարծելով, թե սրախոսում է): Հանգուցյալ Պարոնյանը բոլոր հոսոսների աղը գողացել է ու ածել իր դրածների մեջ... (Բեղերը ոլորում է ու մի կողմ քաշվում):

Ներս են մտնում` տիկ. տիկ. Մելիքյան, Ավետյան, Գուլազյան առանց ամուսնու և պ. պ. Հարությունյան, Ավետյան ու Ալիխանյան։

Տիկ. Ավետյան․Գրի՛շա, պիրաժոկներ բերել տվե՞լ ես...

Գեորգի․Աք արիս։ (Փաթեթներից մեկը տալիս է նրան):

Տիկ. Ավետյան․(Լոռնետը քթին մոտեցնելով): Ապա՞, տեսնեմ։ Ֆի, ձեռներդ ինչ կեղտոտ են, Գեորգի։ Այդ ումի՞ց ես առել։ (Բոլորը շրջապատում են փաթեթը: Երկու պիրաժոկ կա ընդամենը փաթեթի մեջ: Մեկը տիկինը տալիս է իր ամուսնուն, մյուսն ինքն է ուտում: Բոլորը հիսաթափված ետ են քաշվում):

Տիկ. Մելիքյան․(Այս անգամ վզին աղվես չունի): Երանի գիտենայի, երբ պիտի ռոճիկ տան մեզ։ Աստված վկա, դեռ երեխայիս ուսման վարձը չեմ տվել։

Տիկ. Ավետյան․(Պիրաժոկն արդեն կերել է, մատների ծայրերը սրբում է զգուշությամբ այնպես, որ կարծես նրանք ապակուց են, կարող են փշրվել): Արշա՛կ, այստեղ եկ: (Հարությունյանը մոտենում է: Տիկինը նրա կոճակից բռնած, քաշում տանում է մի անկյուն): Երեկ երեկոյան

Գրիշան այն ի՞նչ տիկնոջ հետ էր զվարճախոսություն անում։

Հարությունյան․(Ինքն իրեն): Էհե, էլի տիկնոջ խանդը սկսվել է։ Արի մի քիչ գժվեցնենք դրան։ (Բարձր): Չգիտեմ, Պրոգրեսի Լևոնն ասաց, թե Բել-Վիվի երգչուհիներից էր: Հին ծանոթներ են, մի օր էլ Թիֆլիս-Պուճուռն եմ տեսել նրանց միասին։

Տիկ. Ավետյան․(Զայրանալով): Ի՜նչ։ (Տրագիկական եղանակով): Գրի՛շա, այստեղ եկ։ (Ավետյանը մոտենում է աչքերը ճպճպացնելով և ուսերը վեր ու վար քաշելով): Ես չէի՞ ասում, որ դու ամենաանպիտանն ես։

Ավետյան․(Բրյուկը վեր քաշելով): Ի՞նչ է, ի՞նչ է պատահել:

Տիկ. Ավետյան․Այն է պատահել, որ դու պատկառանք չունես։ Դու ի՞նչ գործ ունես Բել-Վիվի երգչուհիների հետ։

Ավետյան․(Քանի գնում է, աչքերի ճպճպալը սաստկանում է): Ո՞վ ասաց։

Տիկ. Ավետյան․Այ, Պրոգրեսի Լևոնը, այ, Արշակը։

Ավետյան․(Հարությունյանին): Այ դու անիծված, էլի՞ (Կնոջը․): Հանաք է անում, ա կնիկ:

Տիկ. Ավետյան․(Իսկույն հավատալով): Հաա՞, այ անպիտան Արշակ։ (Ավետյանը բրյուկը վեր քաշելով հեռանամ է): Ալիխանյան: (Որ մատիտով պատի վրա նկարում է դերասանուհիների ծաղրանկարները): Պակասում է միայն Ռշտունին։ Այս էլ նա։ (Նկարում է մի շիշ և մի բաժակ ու տակը գրում Ռշտունի):

(Ամենքը ժողովում են նկարների մոտ: Սկսվում է ծիծաղ, քրքիջ: Հետո, նկարները թողնելով, միմյանց արտաքինն են ծաղրում: Համեմատում են իրարու թռչունների կենդանիների, բույսերի հետ):

Ալիխանյան․Տիրացյանը չորացած տանձի է նման։

Տիրացյան․Իսկ դու` շահմահու։

Ռշտունի․Аветян похож на фистяжку.

Ավետյան․Իսկ դու Եգիպտոսի խուրմա ես։

Անդրանիկ․Ղազարյանը հնդկահավ է։

Ղազարյան․Իսկ դուք, պարոն, Խորասանի այծի եք նման: (Առանձին): Պարտաճանաչություն չկա: Դեր սովորելու

փոխարեն ինչով են զբաղված: Այ, այսպես է մեր ազգը: (Քիթը խնչում է):

(Ներս են մտնում` տիկ. տիկ. Սիրանույշ, Չմշկյան, Վարդուհի, Անդրանիկ, Օր. Խիթարյան, պ. պ. Աբելյան, Պետրոսյան, Տեր-Դավթյան, Մամիկոնյան և մանր-մունրները):

Աբելյան:(Երգելով ներս է մտնում): Кто раз любил! тот... դեռ փորձը չի՞ սկսվել։ Ահ, յոթ ժամին պիտի լինիմ Հավլաբարի թատրոնում։ Գեորգի, կորկոտը բերի՞ր։ Ո՞ւր է տաքդեղը։ Հիանալի է։ Էգուց Շիրվանին էլ կկանչեմ, միասին կորկոտ կուտենք։ Բայց օղի չեմ առնիլ նրա համար, թող տրաքի։ Պարոննե՛ր և տիկիննե՛ր, էլ վերջացավ։ Ամեն ինչ թողեցի` թղթախաղն էլ, օղին էլ, գինին էլ, գարեջուրն էլ, և ինչպես առողջ եմ զգում ինձ։ Մի տուփ ծխախոտ ունիմ, այն որ վերջացավ, ծխելն էլ եմ թողնելու։ (Աջ ուսը բարձրացնում է):
Վարդուհի:Իսկ կանա՞նց։
Աբելյան:O՞o, այդ մեկը կներես, սիրելիս։ Ինչպե՞ս կարելի է կանանց մոռանալ։
Վարդուհի:(Հաղթական եղանակով): Բաս ո՞նց էիր ճանաչում մեզ։
Պետրոսյան:Գեորգի, ո՞ւր է գեղարքունին:
Գեորգի:Աք արիս։ (Ցույց է տալիս ձուկը): Ձալիան կարգի ա...
Պետրոսյան:Какой там ձալիան։ Չաղ չէ։ Բայց վնաս չունի, խոհարարս լավն է։ Ինչո՞ւ ընկույզ չես առել, անիրավ։
Գեորգի:Ամսա չի։ (Վազում է դուրս):
Ավետյան:Մամիկոնյա՛ն, այս տարի այլևս ջանկինա չես երգում։
Մամիկոնյան:Էհ, բան չունիս։ Պրծավ էլ, պրծավ։
Անդրանիկ:Այ քեզ ամուսնություն:

Ալիխանյան:Ամուսնություն ասացիք միտս եկավ։ Երեկ Պուր-Ղվինոյում Արշակի հետ նարդի եմ խաղում։ Տո, մեկ էլ տեսնեմ, հանկարծ... (Ինչ-nր պատմում է, երկայն ձեռներն ու ոտներն օդի մեջ շարժելով):

Աբելյան:Ջաբարը դեռ չի՞ եկել։
Անդրանիկ:Ոչ։
(Ցրված զանազան խմբերի, առանձին-առանձին խոսակցում են: Տիկ. Սիրանույշը հրճվանքով պատմում է տիկ. Չմշկյանին Ստելլայի վերջին նամակի բովանդակությունը: Տիկին Մելիքյանը նկարագրում է իր նյութական նեղ կացությունը: Տիկ. Անդրանիկը քչփչում է իր ամուսնու հետ, թե ճաշին ինչ պիտի ուտեն: Պետրոսյանը մտքում իր առաջիկա բենեֆիսի մուտքը բաժանում է պարտատերերին և չի կարողանում ծայրը ծայրին հասցնել: Օր. Խիթարյանը խորհում է, թե դեղնագույն շրջագգեստին ի՞նչ ավելի կսազի, սպիտա՞կ, թե՞ վարդագույն կրծքակալ:

Ներս են մտնում Ջաբարը Մաղքոսի հետ, իսկ մի քիչ հետո` Պանկրաս փիլիսոփան):