Սիպիլ
Ճշմարտության ծարավ
Չուզեցի խաբվիլ մանկությանս օրեն.
Կեղծիքը ահն էր, սարսափն էր կյանքիս.
Պատրանքբերու մեջ ապրիլ վատորեն
Միշտ մերժեց, ատեց իմ խըրոխտ հոգիս:
Վերքերը փաթթող շըղարշնե՛ր քնքուշ,
Ծաղիկնե՛ր որոնք թույն կը պարփակեն,
Սիրտըս փայփայող խոստումներ անուշ,
Որքա՜ն դողացի ձեր սուտ դյութանքեն:
Տենչոտ, հըրաշունչ համբույրնե՛ր անհագ,
Խուսափուկ սիրո գոզտրիկ փսփըսո՛ւք,
Ծով նայվածքներու ահե՛ղ կաղարդանք,
Լանջքըդ տոչորող հրախա՜նձ պասուք:
Ինչպե՜ս մերժեցի, ինչպե՜ս վանեցի
Ձոր արբեցընեղ խըոռվքն անսահման,
Ջնջեցի իսպառ հանձնելով բոցի
Ինչ որ խաբուսիկ երաղ էր միայն:
Եվ թմրեցընող հանկուցիչ սուտոր՝
Դուք որ անդունդին եզերքը անլույս
Կամ գերեղմանի փոսին առընթեր՝
Բուռ-բուռ կը սփռեք ցնորքներ և հույս:
Երբեք ձեր գութին չըդիմեցի ես,
Որպեսզի սուգիս, տագնապներուս մեջ
Փարատեք, անայդ գիշերու պես
Սև կսկիծներուս խավարը անվերջ:
Կյանքին իրական մեծ սարսափներեն
Երբեք չը վախցա. չուղեցի որ զիս
Սուտ տեսիլքներով գգվեն, օրորեն.
Մերկ ճշմարտության ծարավ էր հոգիս:
Խուժդուժ վայելք մ՚էր միշտ ինծի համար
Շոշափել դաշույնն, որ պիտի խոցեր
Իմ հեք, բաբախուն սիրտըս խանդավառ
Որ ցավեն կուլար ու կ՚ալեկոծեր:
Միշտ բզքտեցի ձեռքով մ՚անսարսուռ
Քողը վարդագույն, քողը ոսկեթել,
Որ ճշմարիտը ծածկեց ինձմե զո՜ւր,
Եվ խաբկանքներով ուզեց զիս դյութել:
Ու հիմա, թո՛ղ զիս գալարեն, տանջեն.
Հոգիդ մի՜շտ ազատ, անյլայլ ու սեգ՝
Հաղթապանծ կ՚ելլե ցավերու մեջեն.
Միայն թե զինքը չը խաբեն երբեք:
Ղազարոս Սարյան
Սերենադ
