Վերնագիրը վերջում 6

Ետ-ետ են գնում պատերը հանկարծ,

Անվերջ հեռանում,

Դառնում հորիզոն,

Թե՞ հորիզոնն է այնքան մոտենում,

Որ եթե ուզեմ,

Որպես նոր կախարդ,

Իմ զույգ ձեռքերով կարող եմ հունցել

Նրա կապույտը`

Խմորի նման...

Աղմուկ ու ժխոր ողողում են ինձ,

Բայց ինձ չեն կպչում,

Ինչպես ձկանը` ջուրը օվկիանի...

-Իմ... լռությո՛ւնն է:

18.XII.1959թ.
Թիֆլիս

Հավանել

Պահպանել

Ուզում եմ կարդալ

Դարձիր առաջին մեկնաբանողը

Յատուկ Երաժշտություն

Ֆրեզնո, Երեքշաբթի, 3 հոկտեմբերի 1972, 23:00 #1