Պարույր Սևակ
Ավազը՝ հովազ
Ես նա եմ նաև,
Որ հասկանում է,
Թե ինչու է միշտ ավազը լռում։
Նա հիշում է այն ջրհեղեղները
Նախապատմական,
Որոնց լուռ վկան նույն ինքն է որ կա,
Իսկ երբ չար քամին
Խաղում է նրա խեղճ ջղերի հետ՝
Հիշեցընելով
Նրա փառավոր անցյալը կորած
Ու նրա ներկան աննախանձելի,
Ավազը հանկարծ հովազ է դառնում՝
Ճանկըռտում քամու
Ու նաև մարդկանց
Լպիրշ աչքերը։
Ու նաև մարդկա՜նց,
Որ մոռանում են իրենց անցյալը։
15.XII.1959թ.
Երևան
Հավանել
Պահպանել
Ուզում եմ կարդալ
Դարձիր առաջին մեկնաբանողը
Յատուկ Երաժշտություն
Ալեքսանդր Սպենդիարյան
Երևանյան էտյուդներ
Ձգտում
Խաղա առցանց
