Հովհաննես Թումանյան

Մութ ու խավար իմ հայրենիք...

Մութ ու խավար իմ հայրենիք,
Անլույս գիշեր, լուռ ու տրտում...
Միտքս այնտեղ, ինչպես չըղջիկ,
Պըտըտում է ու պըտըտում...

Պըտըտում է լուռ, անտերունչ,
Տխուր, մամռոտ շիրմաց վերա,
Ավեր, անտեր հյուղերի շուրջ,
Ուր լույս չկա, ուր ձայն չըկա...

Ու ետ դառնում կրկին մոլոր,

Հուսակտուր ու գլխակոր
Թաքչում դարձյալ սրտիս խորքում՝
Իր հին ծանոթ ավերակում։

1899
Յատուկ Երաժշտություն
Նոկտյուրն
Էդուարդ Բաղդասարյան

Նոկտյուրն

Դե Պրոֆունդիս
Դե Պրոֆունդիս
Խաղա առցանց