Էլեգիա

Գարունն անցավ… և գարնան հետ
Չքնաղ վարդը թառամեց.
Խեղճ սոխակն էլ յուր սիրավետ
Գողտրիկ երգին վերջ տվեց։

Եվ պարտիզում կանաչազարդ,
Ուր տիրում էր կյանք եռուն,
Այժմ գունատ, որպես հիվանդ,
Խուլ տնքում է մերկ աշուն։

Էլ չի լսվում ո՛չ ճըլվըլոց
Անհոգ, անվիշտ ճնճղուկի.
Ո՛չ զեփյուռն է՝ առած յուր ծոց՝
Բերում մեզ բույրն հասմիկի։

Այդպես, ավա՜ղ, սի՛րտ իմ խղճուկ,
Անցավ և՛ քո վառ գարուն,
Եվ քեզ պատեց վիշտը խեղդուկ,
Որպես անկյանք, ցուրտ աշուն։
1889, 25 հուլիսի