Պետրոս Դուրյան

Սա խաղաղ Մայր Օվկեանին,
Ուր փողփողեն ավազք ոսկի՝
Մեր երազոց վառարանին՝
Թ՚եղրեն՝ վարդից մեջ աճյունի

Երբ արևը շողշողե,
Դու իմ սերը միշտ հիշե՛:

Թավուտքե մը կանաչ ու մորչ,
Որոց շուքը սիրեինք միշտ
Նստիլ, խոսիլ շրթամբք դողդոջ,
Ծըծել անհագ իրարու սիրտ,

Երբ տերև մը խարշափե,
Դու իմ մրմունջքը հիշե՛:

Առավոտներն գարնանային,
Ո՜հ, հորիզոնն ալ վարդավառ՝
Յ՚այց ելնելուդ ծաղկած մարգին,
Ուր կը գտնես մորչ չոր մացառ՝

Երբ թռչնիկ մը ճըռվողե,
Դու իմ իղձերը հիշե՛:

Պաղլար-պաշի ելած ատեն՝
Եվ կամ սա՛րը Չամլըճային՝
Սիրո՜ւն վայրեր ուր միշտ արդեն
Ճեմել հոգիք մեր սիրեին՝

Երբոր զեփյուռ մը փըչե,
Դու իմ հոգին միշտ հիշե՛:

Եվ առօրյա աշխատանքե
Վաստակաբեկ վերադարձիդ՝
Եվ կամ սիրո արշավանքե
Դարձած ատեն տըրոփ ի սիրտ՝

Երբ հորիզոնն հրդեհե,
Դու իմ կրակները հիշե՛:

Ամրան գիշեր մ՚երբոր գտնես
Աստղերն առատ գլխուդ վըրա՝
Եվ լուսինը լապտեր ընես
Դողդոջ քայլից դեպ ՚ի Մոտա,

Երբ շրջազգեստ մը շրշե,
Իմ մաշած սիրտը հիշե՛:

Տրտում նստած դու պատուհան՝
Հառած երկնից այն սևերես՝
Սև մըտածմանց լոկ վառարան
Տժգույն ճակատդ և աչերդ վես՝

Տըխուր կոչնակ մ՚երբ հնչե,
Մըտերմիդ մա՜հը հիշե՛:

Հոկտեմբերի 6, 1871