Նորայր Մանվելյան

Եկար - անհույս գիշեր էր մութ,

Դիպար պրկված լարին սրտիս,

Արդյո՞ք պիտի պարենք անգութ

Ու բութ մարմնով, օ ոչ, հոգի’ս –

Սիրում եմ քեզ ամբողջ գոյով,

Միայն շուրթով, աչքով չէ, ո՜չ...

Տեսնում եմ քեզ սպիտակ զգեստով`

Վարսեր հարուստ, հյուրեր անկոչ։

Վազում ենք մենք արագ ու լուռ

Ներկան մանկան պես շոյելով,

Չունենք էլ վախ, թախիծ, սարսուռ,

Շնչում ենք պարզ` լի թոքերով։

Ու թե անգամ կյանքն սպառվի,

Ապրել ես թե` մի’ փոշմանի։