Yatuk Poem Յատուկ Պոէմ պոեմ

Հովհաննես Թումանյան

Ծագումն

Ելնում է ահա նազելի փառքով
Հոգուս խորքերից իմ նոր դիցուհին,
Պճնած կուսության ճերմակ պսակով,
Վառվելով իր սուրբ շողերի միջին։

Ելնում է շռայլ իր փառքից շիկնած,
Ցոլուն աչքերը գետին խոնարհում,
Թեև նրանց մեջ երկնքից ծագած
Ամենից պայծառ ճաճանչն է բերում։

Թռչում են երգերս նրան ընդառաջ,

Ցնորքներս աշխույժ պարում են իր շուրջ,
Թռչում եմ և ես իմ բախտից հարբած
Ու կյանքը թեթև թվում է անուրջ։

1908