Ավետիք Իսահակյան

Շղարշ-ամպերն երկինքն առան,
Լուսնակն անդորր կշողա,
Լռիկ ճահճում հարհանդ-մարմանդ,
Նուրբ եղեգը կդողա:

Արագիլը` մենակ ու լուռ,
Եղեգնի մոտ կքայլե.
Կմտորե` խոր ուտխուր,
Ճահիճն աղոտ կփայլե:

Մռայլ ափին մենակ նստած`
Սիրտս անուշ կթաղծի.
Եվ անուրջում միտքս թաղված`
Քունն աչերիս կհանգչի…

1895
Անի