Ավետիք Իսահակյան

- Մայրի՛կ, նայիր, արևն ի˜նչպես
Դեղնել է, ցուրտ է ի˜նչպես.
Լույս չի տալիս, ու նայի՛ր, տես`
Չորս դիս` դալուկ աշնան պես:
Եվ սար ու ձոր` լուռ – սևավոր,
Անտառ, առու սուգ կանեն:
Գարուն օրով այս ի՞նչ ցավով
Երկիք – երկիր մեռել են:

- Ա˜խ, սիրելիս, դաշտ ու անտառ
Գարնան գրկում նոր ծաղկան:
Վառ արևն էլ, տե՛ս ի˜նչ պայծառ,
Ու ցավ չունին, բալա ջան:
Ավա՛ղ … մենակ սիրտդ է մեռել,
Ու սրտիդ մեջ – ամեն բան.
Սիրո ցավով սիրտդ է մեռել,
Դալար կյանքդ, բալա ջան …

1899
Սարիղամիշ