Ավետիք Իսահակյան

Կնոջն ուզեցի հավատալ նորից,
Լալ ու երազել առաջվա նըման.
Բայց արյունոտվեց խեղճ սիրտըս նորից.
Եվ որբ մնացի և թափառական:

Սե’ր, մնաս բարով, էլ քեզ չեմ նայի,
Չեմ բախի դուռըդ ունայն քամու պես.
Բայց կուզենայի հավիտյան լայի,
Եվ չըցամաքեր արցունքը սրտես:

1905
Թիֆլիս