Պարույր Սևակ
Ինչ մնաց
Աչքերըս միշտ լույսի սովոր՝
Ես հիմա տանջվում եմ խավարից.
Ես՝ վարժված ոստանիկ կյանքի՝
Զրկված եմ և մոտիկ գավառից։
Երեկվա իմ վարդավառից
Ի՞նչ մնաց - այս շապի՜կըս թաց,
Կախվելու մի պարա՜ն մնաց
Իմ սիրո հարուստ ավարից։
