Հայ գեղջկուհին
Երբ թշնամին արշավել է մեր երկիր,
Կործանելով ամեն գիր ու սրբություն,
Քո զավակի թաթիկներից բռնելով
Դու տարել ես նրան հայոց վարժատուն։
Երբ էրիկըդ դարձել է խեղճ տարագիր,
Ու լուսաստղը շփոթվել է տանիքիդ,
Դու շալակով ցախ ես կրել լուռ ու մունջ,
Որ վառ պահես ծուխը գեղջուկ տնակիդ։
Ու մտազբաղ, աչքը դատարկ պատերիդ,
Գլխաշորը տաք արցունքիդ քսելով,
Շտապել ես հարևանիդ օգնության՝
Քո տաշտակի վերջին հացը կիսելով։
Դու ես պահել հնամենի մեր լեզուն
Քո սրտի մեջ ու խրճիթում շինական,
Ամեն բառը քո շուրթերին եփելով
Ինչպես կարմիր գաթաները թոնրատան։
Առավոտ վաղ, աքաղաղը չկանչած,
Դու ես հարել մեծ խնոցին՝ երգելով,
Եվ քո արդար բազուկներով մութի մեջ
Արշալույսը կրծքիդ վրա ճեղքելով։
Ինչպես հսկա խաչերկաթը ջրդեղած՝
Տոկացել ես ամեն տեսակ կրակի,
Դու մայր ակիշ մեր անթեղած հույսերի,
Անմար կանթեղ մեր լուսեղեն հավատի։
Հիմա նորից հայրենիքում մեր նորոգ
Եվ օտարի այն հեռավոր լուսնի տակ,
Դու ես պահում պատիվը հայ օջախի,
Տան խորշի մեջ դարեր վառվող սուրբ ճրագ։
1960