Մեր Ակսելը

Մթնաձորի կեռմաններով,

Սելը բարձած շուշաններով

Տուն էր գալիս մեր Ակսելը.

Օ՜, որքան դժվար էր ելը:

Ձորում նրան կերավ գելը,

Ճամփին մնած նրա սելը,

Չհասնելով մինչև Գորիս

Մնաց մի կանչ՝ «Կյորի՜ս, Կյորի՜ս...»

Հավերժություն մեր Ակսելին,

Անտառից դուրս ճամփի եզրին

Մենակ կանգնած նրա սելին:

Բարձած լեռան շուշաններով,

Մանուշակով, ալպյան խոտով,

Մթնաձորի անուշ հոտով:

1958