Գարուն
Ո՜հ, ինչպես մեղմիկ
Փչես դու, հովի՜կ,
Իսկ դուք, վա՛րդ, ծաղի՛կ,
Բուրեք անուշիկ.
Բայց ձեր բուրմունք
Սրտիս խորունկ
Միշտ են նկունք։
Ո՜հ, ինչպես քաղցրիկ
Երգես դու, թռչնի՜կ,
Կարծես, դու հեզիկ
Կարդաս ավետիք.
Բայց երգդ անույշ
Սրտիս անբույժ
Վիշտ է և գույժ։
Ո՜հ, ինչպես սիրուն
Դաշտի մեջ անհուն
Հանես քո մայուն,
Գառնո՜ւկ փայփայուն.
Բայց դու, գառնի՛կ,
Հայոց Զատիկ
Չըտաս հուշիկ։
Ո՜հ, ինչ անուշակ
Խոխոջ ձայնարձակ
Հանես, աղբերա՛կ,
Ջըրեդ սառնորակ.
Խոխոջիդ ձայն
Չէ Արաքսյան
Իմ Հայկական։
Չե՛ք դուք Հայրենյաց
Փառաց հաղթությանց
Հուշիկք անմոռաց...
17 սեպտեմբ. 1884.