Րաֆֆի

Քանի տարի է, Հայրենիք սիրուն,
Դառն ցավերովդ եղել եմ ջունուն.
Սար ու ձոր ընկած իբր խենթ մաջնուն.
Վեր առ զքնարդ մուսայդ դյուցազուն.
Ողբամք Հայաստան, ափսո՛ս Հայաստան:
Մըթնեցավ հայոց պայծառ լուսատուն,
Խեթիվ հայեցավ Ակըն գերաբուն.
Միշտ այդպես ձմեռ, ե՞րբ հապա գարուն.
Արի նըստեմք լամք, ո՜վ Հայ իմաստուն: Ողբամք Հայաս.:
Վախում եմ մի օր անտեր՝ անպաշտպան,
Մեռնի այս հիվանդը, ո՜չ դեղ, ո՜չ դարման,
Ու այնպես կորչի ազգըն աննըման,
Մեզ մնում է սուգ ո՜վ Հայ գիտնական: Ողբամք Հայաս.:
Եկեք ի հանդես, սգավոր տեսարան.
Ո՜վ մեծըդ Ներսես, Սահակ Պարթևյան,
Մեսրովպ և Մովսես արփիք Թորգոմյան.
Եկեք երջանիկ Հարքրդ սրրբազան: Ողբամք Հայաս.:
Չը կան ազգասեր նախնի իշխաններ,
Ցըրված է հոտը, չկան ժողովներ,
Հավատն է միայն, ոչ միություն, ոչ սեր,
Լեր դու ողբակից, ով Խորենյան ծեր: Ողբամք Հայաս.:
Հայաստանի մեջ զանազան ազգեր,
Յուր խեղճ որդիքը պանդուխտ ու անտեր,
Քաղաքք ու ավանք անբընակ, ավեր,
Ավերակ ու անշեն են հայոց տներ: Որբամք Հայաս.:
Ինչո՜ւ դու այդպես ո՜վ վերին տնտես,
Հայոց խեղճ ազգը արեցիր անտես.
Ե՜րբ արդյոք մեզ դու լույս պիտի ծագես,
Ե՜րբ բարի իշխան մեզ պիտի կարգես: Կանգնյա Հայաս.:
Մի՜ թողուր, մի՜ թողուր ավեր Հայաստան,
Հարո՜ դու կրկին զազգըն անկենդան.
Լուր մեզ դու, լուր մեզ փըրկիչ բարեխնամ,
Փայլեցո՜ կըրկին փառքն Արարատյան,
Կանգնյա զՀայաստան, ափսո՜ս Հայաստան: