Ավելորդ անհավատություն

Քո անունո՛վ, Մարիա՜մ,

Քո անունով՝

Այստեղ նահանջում է ձմեռն արագ:

Ամառն առանց հերթի՝

Գարունի՜ց էլ առաջ,

Նպաստով է ապրում՝ քո անունով...

Եվ այստեղ կա մեկը քո անունով:

Ու երդվում եմ ես քեզ՝ քո՛ անունով,

Որ ատում եմ մի քիչ

Եվ սիրում եմ նույնքան

Օտա՜ր այս աղջըկան՝ քո անունով:

Նա ինչպե՞ս է ապրում քո՛ անունով.

Ինքը դո՛ւ չես, և նա... քո անունո՞վ:

Ուստի ատում մի քիչ

Ու սիրում եմ նույնքան

Օտա՜ր այս աղջըկան քո անունով:

Ես կանչում եմ նրան քո անունով

Ու... տանջում եմ ես ինձ քո՛ անունով,

Իսկ նա իմ տանջանքից չի հասկանում ոչի՜նչ.

Այսքա՜ն անհակացող՝ քո անունո՞վ:

Բայց կանչում եմ նրան քո անունով,

Կանչում այնպես, ինչպես մարդիկ հնում

Կանչում-կոչում էին ոգիներին բարի...

Ոգիդ չի՜ հայտնվում՝ քո՛ անունով:

Ուրեմն աշխարհումըս իրո՞ք չկա

Ու չի՞ լինում իրոք ո՛չ մի ոգի...

Ես ավելորդ անգամ, վա՛տ իմ,

Անհավա՛տ իմ,

Անհավատ եմ դառնում... քո՛ անունով: