Բարձր աշտարակի վրա զանգակն էր հանդարտ ղողանջումՆրա խուլ ղողանջյունը դեպի հեռուն էր տարածվում։Եվ լսում էին հոգեզմայլությամբ նրան բարի մարդիկ,Իսկ ականջները պինդ ծածկում էին ծույլ և չար մարդիկ...25 դեկտեմբ. 1885.