Օշական

Օշական,
Վեհ հայերի գերեզման.
Ավերակ տաճարիդ մեջ
Մեսրոպի վայր հանգստյան,

Որ ազգին գիր պարգևեց,
Կյանք տվեց հայոց լեզվին,
Ազգը նորա զլացավ
Գիր ընծայել անշուք շիրմին:

Խարխալյալ տաճարի մեջ,
Քրիստոսյան սեղանի տակ,
Ննջում է այն մեծ հայրը.
Օշակա՛ն, քեզ փառք պարծանք:

Բայց ազգին, որ նա սիրեց,
Որի համար շատ քրտնեցավ,
Այդ ազգին ես չեմ ներում,
Որ Մեսրոպին այդպես մոռցավ:

Գետնափոր այն բեմի տակ
Սողալո՞վ պետք էր մտնել.
Կամ անթափանց խավարում
Քարը մոմո՞վ տեսանել։

Ո՛հ, Մեսրոպ, ների՛ր դու ինձ,
Ւբրև որդու քո ազգի.
Ապերախտ եմ առաջիդ,
Որպես անգամ ամբողջի։

Օշակա՛ն,
Վեհ հայերի գերեզման,
Քո ժայռից ես ցած իջա,
Ուստի հերոսն մեր Վահան։

Բայց Վահան դեռ նայեցավ
Եկեղեցուն, որ շինեց.
Նա տեսավ շքեղ տաճար
Ու դեպի նա աղոթեց։

Իմ աչքին ի՞նչ երևեց,
Մի շինվածք կիսակործան,
Որի գլխին կորացած
Երկաթյա խաչ քրիստոսյան։

Դարավոր փոշվով ծածկած
Տաճարի պարսպի տակ,
Կա մի ծակ, ուր օձի պես
Կարե մտնել մարդ միայնակ։

Առ խարխափ շոշափելով
Գտնում է այն ծակի մեջ
Քարի ծայր... անգիր, անհուշ...
Այդ ի՞նչ քար է այդպես անտեր։

Լսելով պատմում է քեզ
Գյուղական խեղճ քահանան,
Թե այնտեղ ամփոփված է
Մեր քաջ Վահան Մամիկոնյան:

Որ ազդին կյանքը տվեց,
Հայրենիքին կացավ պաշտպան.
Ազգը նրան զլացավ
Կառուցանել մի գերեզման։

Օշակա՜ն,
Վեհ հայերի գերեզման.
Բողոքի՛ր մինչև երկինք,
Ընդդեմ այս տմարդության։

Բարձրաբերձ քո ժայռերից
Արծաթալիք մեր Քասաղը
Թնդալով անցնում է,
Մինչև Վարդգեսի ավանը։

Նվիրական այն հին գետին
Հանձն արա՛ ալիքներին
Հասցընել քո գանգատը
էջմիածնյան վեհապետին։