Ես գիտե˜մ, գիտե՛մ, որ կյանքիս շեմքից

Ես գիտե˜մ, գիտե՛մ, որ կյանքիս շեմքից
Խոր տառապանքն է ինձ բաժին ընկել,
Եվ թե` առանց վիշտ, և՛ թույն, և՛ թախիծ
Անկարելի է անհունը գրկել:

Թո՛ղ վիշտս լինի անեզր ու հավերժ,
Ես չեմ երկնչում դժխեմ տանջանքից.
Միայն թե մնա հավատս անեղծ
Թե՛ դեպի միտքը և թե՛ դեպի ինձ:

Եվ առագաստներս ես լայ˜յն կբանամ,
Կըլողամ վերև` հոսանքին ընդդեմ.
Այրված հոգուցս նո՛ր խոսքեր կըտամ,
Ինչպես բյուրեղներ, մաքո՛ւր ու վսե՛մ …

1903